İŞKENCE

Küçükken dilimizin dönmediği, yanlış telaffuza maruz kalan kelimeleri olmuştur elbet herkesin. Yeşil mercimek yemeği hâlâ severek yediğim bir yemektir. Vakti zamanında anneciğim benimle şakalaşmak için sofrada "Vermicem sana mercimek." demiş.  Ağlamışım "Mermicek vermicek" diye. Düşünebiliyor musunuz çoğu anne çocuğuna bu tarz yemekleri zorla yedirirken ben resmen yiyemeyeceğimi sanıp ağlamışım. Işte bu da ne kadar iştahlı olduğumun bir göstergesi olsun hepinize.

Dilimin dönmediği kelimelerden biri de İşkembe dir. O zamanki maymun iştahımla nasıl severek yiyorum İşkembe çorbasını bir bilseniz. Hele o limonlu sarımsaklı terbiyesi yok mu... Tabak tabak getirin önüme. Ah bir de adını söyleyebilsem. "Anneee nooğluuur işkence yap banaa,işkence istiyorum beeeğğn!" 

İşkence mi istiyorum ben? Mazoşist miyim?  

Ya sabıır,güler misin ağlar mısın alakaya maydonoz kelimelere.

Çocukluk işte,onu bırakın da, İşkembe ne ya?! 

Allahım ben nasıl yedim o İşkembeleri onca zaman!

Yazarken bile midem bulandı öörggh!

Neden yapıldığını,hammaddesini düşündükçe bakkala diye çıkıp et yemenin yasak olduğu bir ülkeye kaçasım geliyor.

Ilkokul çağımda kurban kesilirken gördükten sonra et yemeyi uzun müddet bırakanların kervanına katıldım nihayetinde. Şu yaşıma geldim hâlâ doğru düzgün et yemem. Hatta evde bile pişirmezler. Arkadaşımda kaldığım veya geç geldiğim günler dışında mutfağa sokulmaz bizim evde İşkembe. 

Hazırsanız U dönüşü ile olayı başka bir yere bağlayacağım.

Aşk da böyle bir şey işte, tabiri caizse; işkence. 

Insan neden yapıldığını biliyor da yine yiyor ya terbiyeli İşkembeyi saat kaç olursa olsun, aşkta da biliyor yine gidiyor tıpış tıpış zaman plan yapmadan. 

Tek bir farkla.

Aşkın terbiyesi yok ki.

Içine bir şeyler katıp değiştiremiyorsun tadını. 

Aşk yine aşk,yine aşk. 

Acıysa acı,tatlıysa tatlı. 

İşkembe de ota konmuyor, gönül de her zaman malesef.

Resmen bir "İşkence! "